از کتاب پیامبر
سپس مادری که کودک خود را روی دست گرفته بود ، در باره فرزندان پرسید .پیامبر چنین گفت :
فرزندان شما ، فرزندان شما نیستند . آنان پسران و دختران آن زندگانی (حیات ) هستند که اشتیاق به خویشتن دارد. بوسیله شما به این دنیا قدم می گذارند ولی از شما نیستند . با اینکه آنان با شما زندگی می کنند ولی ملک شما نیستند .شا می توانید محبت های خود را به آن ها ارزانی بدارید ولی نمی توانید دانه های افکار خود را در مغز آنان بکارید .زیرا آنان افکار مخصوص بخود دارند . شما می توانید برای بدن های آنان مسکن بسازید ولی نفوس آن ها در خانه های شما نشیمن نخواهد کرد . نفوس فرزندان شما در خانه های فردا مسکن خواهد گزید . شما نمی توانید از خانه هائی که فردا ساخته خواهد شد حتی در عالم رویا هم دیدن نمایید .
شما می توانید بکوشید و مانند آن ها باشید ولی کوشش برای اینکه آن ها مانند شما باشند ،بیهوده خواهد بود . زیرا زندگانی هر گز به عقب بر نمی گردد .
شما به منزله کمان ها هستید . فرزندان شما تیرهای جانداری هستند که از شما می جهند . این تیر ها را تیر انداز نیرومند ازلی از شما پدران رها می کند تا تیرها به سرعت و در افق پهناوری رو به نشانه گاه ها روانه گردند.
شما ای کمان ها با شادی و خرمی در دست تیرانداز حکیم کشیده شوید .زیرا همچنانکه آن تیرانداز تیر پرنده را دوست می دارد ، همچنان به آن کمان ها که در دست گرفته است عشق و محبت می ورزد .
زندگانی از توقف در منزلگاه دیروز لذت نمی برد .
