خلوص و صفا وقتی پیش می آید که در آگاهی بدون انتخاب بسر برید .وقتی که نه خوب و نه بد مساله شما ست ؛ وقتی که اصلا فرق قائل نمی شوید ؛وقتی که تقسیم کنار گذاشته شده است ؛ وقتی که جز یکی نمی بینید ،و حتی در مرگ هم زندگی جاویدان می بینید ؛وقتی که راه های مشاهده چیزها که دو گانه است کنار گذاشته شوند ؛ صاف و خالص می شوید .زیرا که چیزی برای غل و غش شما وجود ندارد .این نهایت ضمیر هشیار بشمار می رود .
ما باید تمام دوگانگی ها را تبدیل کنیم . اخلاقی و غیر اخلاقی ، بدی و خوبی ، زمستان وتابستان ، همه چیز باید متحول شود تا شخص بتواند یکی به بیند .شخص می تواند به میلیون ها طریق یکی ببیند ،شخص قادر به بازشناسی یکی خواهد بود ، حالا به هر شکل و هیاتی که در آید .
امکان پذیر است ،سعی و کوشش مختصری مورد نیاز است تا شخص بیدار شود ،برای آگاهی و بی انتخاب بودن است .
صرفا در درون بنشینید ، ناظر ذهن باشید و چیزی را انتخاب نکنید .رفت و آمد ها ادامه دارد ،شما در گوشه ای بی دخالت و خونسرد نشسته اید . کم کمک خلوص و صفا بر شما نازل می شود .این خلوص و صفا ، همانا آزادی است .
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
انسان با گنج بزرگی متولد شده است .اما همین انسان با میراث حیوانی نیز به دنیا آمده است . به طریقی ما باید خود را از میراث حیوانی جدا کرده و فضا ایجاد کنیم تا آنکه گنج نهفته به ضمیر هشیار ما بیاید و قسمت شود . چرا که این جزو کیفیت گنج است . هر چه بیشتر قسمتش کنید ، بیشتر از آن نصیب خواهید برد .
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
مبارزه با خشم و شهوت و حرص و . . . . .فایده ای ندارد . باید با ریشه مبارزه کرد . و آن ریشه ، نفس است . مبارزه با نفس به این شکل است که باید بدون نفس زندگی کنید یعنی که هیچ کس باشید . هیچ مطلق ،هیچ محض .زیرا که نفس پدیده ای کاذب است و برای همین است که می توان آن را دور انداخت .نفس چیز واقعی نیست . مقوله ای تخیلی و واهی است .سایه ای بیش نیست . اگر باورش کنی ،واقعیت دارد .اگر عمیقا به آن توجه کنی ،وجود خارجی ندارد .
مراقبه به سادگی یعنی نظر کردن عمیق به درون برای یافتن نفس ، جست و جو برای سر کشیدن به تمام گوشه کنارهای وجود برای پیدا کردنش . او را جائی پیدا نخواهید کرد .دمی که نتوانید پیدایش کنید ،باید تمام شده تلقی شود و این تولد دوباره ای است برای شما .
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
هستی به ظاهر بی تفاوت می نماید اما بی تفاوت نیست .علت این بی تفاوتی هستی ،بی تفاوتی ما است .هستی فقط منعکس کننده است ، آئینه است و خود ما را باز می تاباند .اگر به او فریاد کنیم ،به ما فریاد می کند ،اگر برایش سرود سر دهیم ، سرود ما را به ما باز می گرداند . هر آنچه ما انجام می دهیم ، به هزاران طریق باز می گردد .زیرا که از ابعاد بی شمار به ما باز می گردد ، از تمام جنبه ها و زوایای هستی .
هستی به ظاهر بی تفاوت به نظر می رسد چون که عشق د رما نیست . همین که شما شروع کنید به دوست داشتن ؛همه چیز ،رودخانه ، کوه ، ستاره ؛ مردم ، جانوران ،همین که شروع کنید عاشقانه با زندگی در گیر شدن و در آمیختن ،همین که با هستی به گرمی برخورد کنید ، هستی هم به گرمی با شما برخورد می کند . یعنی از همان دستی که دادی باز می گیری . بودا گفته است که : " لحظه ای که به کمال رسیدم و منور شدم ، تمام هستی کامل و منور شد " .
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
مراقبه به شما دو چیز می آموزد . مراقبه ای که به جهان درونی شما مربوط می شود .و عشقی که به هستی مربوط می شود .مراقبه باید مرکز شما بشود .آگاهی ،تامل در سکوت ، و عشق باید دایره پیرامون شما شود ،گرمای بی علت و سبب ،زیرا که گرما خود بخود زیبا است .
در مرکز ، نقطه مبدا ، در حال مراقبه باشید ، در پیرامون عاشق باشید . و خواهید دید که هستی دگرگون می شود .هستی همان هستی است و این شمایید که عوض شده اید .اما فورا همین که عوض شدید کل هستی با شما عوض می شود .
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
مقصدی جز درون نیست :
سیر یک سالک به دو راه می تواند انجام پذیرد :
- از راه قدرت
- از راه آرامش
سیر به سمت قدرت ،سیر به سمت حقیقت نیست بلکه سیری به سوی ارضای نفس است .این قدرت می تواند از راه پول ، اعتبار ، یا ذکر ناشی شود . این قدرت به دست آمده صرفا شخص شما را قوی می کند و هر قدر قویتر باشید از حقیقت دورتر می افتید .به این دلیل جستجوی قدرت ،جستجوی یک سالک حقیقی نیست .هر چند سالک به آن سمت در حرکت است .چون که هر چه ما در این جهان جستجو می کنیم ، در آن جهان نیز به جستجویش می پردازیم . و در واقع ، هدف ما به دست آوردن چیزهائی است که در این جهان نتوانستیم به دست بیاوریم و در تلاش به دست آوردن آن در آن جهان دیگر خواهیم بود .
ذکر ،نثار کننده قدرت است . ذکر موجب تمرکز ذهن می شود یعنی که همه اشعه پراکنده ذهن را یکجا گرد می آورد . هر ذکری که به کار برده می شود فرقی نمی کند .
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
زندگی حکایتی است که هم می تواند توسط یک ابله روایت شود و هم توسط یک بودا . " آچاریا "
- خدا عشق است ؛ خود را بباز تا خود را بیابی :
نشانه های عاشق بودن چیست ؟
- اغنای محض :کسی که عاشق است به چیز دیگری نیاز ندارد .
- آینده ای وجود ندارد :همین لحظه ،عشق ابدیت دارد و نه لحظه بعد ؛نه آینده ؛ نه فردا .عشق امری است که در زمان حال اتفاق می افتد .
- وجود عاشق از میان بر می خیزد : عاشق وجودش از میان بر می خیزد و دیگر وجودی ندارد . اگر هنوز وجود داشته باشد ، معنی اش این است که هنوز شخص وارد معبد عشق نشده است .
اگر این سه چیز اتفاق بیفتد ، اگر وجود تو از میان برخیزد ، پس چه کسی مراقبه خواهد کرد ؟ اگر آینده
وجود ندارد ، پس تمام روش ها وریاضت ها بی معنی خواهد شد ،چون که همه روش ها و ریاضت ها برای آینده است ، برای نتیجه و اگر در این لحظه شما به اغناء رسیده باشی ،کاملا اغناء شده ، انگیزه ای برای هیچ کاری نداری .
برای من عشق همان مراقبه است .بنابراین امتحانش کن .با معشوقت به مراقبه بنشین .هر وقت با معشوق و محبوبت بسر می بری د رمراقبه عمیق بسر ببر . حضور همدیگر را تبدیل به حالت مراقبه بکنید . ساکت باشید .حضور همدیگر را وسیله ای کنید برای کنار گذاشتن ذهن .فکر نکنید . وقتی معشوق با شما است اگر به فکر کردن بپردازی ،آن وقت معشوق با شما نخواهد بود ، با هم خواهید بود ولی فرسنگ ها دور از هم .
عشق حقیقی یعنی توقف فکر .وقتی با هم هستید فکر را کنار بنهید .د رچنین حالتی است که به هم نزدیک خواهید بود .آن وقت دفعتا یکی خواهید شد . آن وقت بدن های شما ، شما را د رهم می شکند .سکوت شکننده این مرز است . این اولین چیز .
روابط خود را تبدیل به یک پدیده مقدس کنید . وقتی واقعا عاشق باشید ، معبود عشق الهی می شود .اگر چنین نباشد ،پس بدان که این عشق نیست ،امکان ندارد رابطه عاشقانه یک چیز قبیح نیست . آیا هرگز نسبت به محبوبتان احساس تکریم و ستایش کرده اید ؟ تکریم و ستایش دومین چیز است . در حضور معشوق و محبوب احساس ستایش کنید . اگر نتوانی تقدس را د روجود محبوبتان به بینی ، پس این تقدس را در هیچ کجا نخواهید دید . چگونه خدا را در یک درخت خواهی دید ،اگر هیچ رابطه ای بین تو و درخت وجود نداشته باشد ؟ اگر بتوانی خدا را در معشوق حس کنی ،دیر یا زود او را در همه جا حس خواهی کرد . زیرا همین که این باب برای اولین بار گشوده شود ،همین که نظری به خدا در هر شخصی بیندازی ،دیگر قادر نخواهی بود که این نظر را فراموش کنی و به علت همین آن وقت همه چیز تبدیل به دری برای ورود می شود .به همین دلیل است که من می گویم عشق خود مراقبه است .بین عشق و مراقبه انتخاب نکن . همراه با مراقبه عاشقی کن یا همراه با عشق مراقبه کن . بینشان تمایزی قائل نشو .عشق یک پدیده طبیعی است و می تواند به عنوان یک وسیله استفاده شود .
عشق بودائی :
-فرق بین دوست داشتن و عشق ورزیدن ؛ فرق بین عشق معمولی و عشق روحانی :
بین دوست داشتن و عشق ورزیدن ، فرق زیادی است . در دوست داشتن تعهدی وجود ندارد ، عشق ورزیدن تعهد است .به همین خاطر است که مردم زیاد راجع به عشق حرف نمی زنند . عشق ، یعنی قول دادن ولی علاقه داشتن با هیچ نوع قول وقراری همراه نیست .
گرچه بین عشق و علاقه تفاوت است ولی بین عشق معمولی و عشق روحانی تفاوتی نیست . اصولا ،عشق روحانی است .عشق هر گز نمی تواند معمولی باشد و ماهیتا غیر معمولی است و متعلق به این دنیا نیست . چیز معمولی ، علاقه و دوست داشتن است . علاقه همیشه مادی است و عشق همیشه روحانی است .
-عشق تجربه ای از زمان حال :
عشق ، کاری با دیروز و فردا ها ندارد . عشق همیشه تجربه ای است د رزمان حال .عشق تنها یک زمان می شناسد و آن زمان حال است .عشق تنها یک مکان می شناسد و آن اینجا است .و به همین دلیل برای ذهن انسان بسیار مشکل است که عاشق باشد .زیرا که ذهن همیشه یا با آینده و یا با گذشته سرو کار دارد. و هرگز در بین راه توقف نمی کند .عشق هر گز دلتنگی برای گذشته و دلواپسی برای آینده ندارد و به همین دلیل هم عشق بسیار ارضا کننده است .زندگی در لحظه حال جریان دارد .در لحظه بودن مترادف با عشق است و برای همین ذهن مخالف عشق است و تصور می کند که عشق احمقانه و دیوانگی است . فکر انسان در نارضایتی زندگی می کند ،چرا که عشق را محکوم می کند ولی فقط عشق می تواند رضایت و خشنودی تام را به ما عطاکند .از دلایل دیگری که باعث نارضایتی فکر می شود ،زیاده خواهی است .زیرا ذهن آدمی هیچگاه به آنچه که دارد راضی نیست .ولی عشق ،برای هر چیزی که اتفاق می افتد سپاسگزار و ممنون است . عشق همیشه احساس می کند بیش از آن چیزی که مستحق آن می باشد یا ارزشش را دارد ، از هستی می گیرد و همه آنچه که دریافت می کند را به صورت هدیه هائی که هستی به صورت باران رحمت به رویش می ریزد مشاهده می کند .
از قلبی که راضی و قانع باشد ،سپاسگزاری بر می خیزد ، این سپاس داشتن مرکز ثقل مذهب واقعی است . داشتن این سپاس کافی است که انسان خوشحال باشد . از عمق کوه های هیمالیا،جائی که برف ها هر گز آب نمی شوند ،رودخانه گنگ سرچشمه می گیرد .این نقطه شروع بسیار کوچک است و به تدریج بزرگ و بزرگتر می شود تا بالاخره تبدیل به اقیانوس می شود . راه عشق نیز به همین ترتیب است . شروع آن بسیار کوچک است ولی در آنجا نباید توقف کرد . باید جریان پیدا کرد .باید حرکت کرد .عشق هرگز نباید بی حرکت بماند .اگر بی حرکت بماند ،همچون مرداب بوی گند از آن بر می خیزد و می میرد .عشق باید همچون رودخانه همیشه د رحال حرکت باشد .حرکت از شناخته به ناشناخته و بالاخره از ناشناخته به غیر قابل شناخت .عشق در ابتدا همیشه کوچک است ولی در آخر باید بی نهایت باشد .مانند اقیانوس .
